…te water
Terwijl de voorbereidingen voor Kerst in volle gang zijn, willen we jullie meenemen naar een feest dat we eind november vierden. Dat feest bracht bij ons een kerstgevoel teweegbracht (ondanks de 25 graden, ook dat went!): Looy Krathong.
De leraressen op de basisschool hadden bedacht dat ook ik, gekleed met een geleende zijde rok, mee mocht lopen in de optocht door het dorp. De drie scholen, elke wijk en het ziekenhuis hadden een soort bloemencorso wagen met daarachter leerlingen, leerkrachten, zusters en dorpsbewoners. Op een mooi Thais tempo hebben we 5 kilometer in het dorp in iets minder dan 3 uur gelopen – ik heb niet gevraagd of dit een record was. Ik liep vlak voor de leerlingen, die af en toe een thaise dans uitvoerden – mooi om te zien en leuk voor de vele mensen die aan de kant van de weg stonden.
Toen het donker werd, was het tijd voor het te water laten van de krathong (zelfgemaakt! met kinderen uit de buurt: van een stuk bananenboom, versierd met bananenbladeren en bloemen).
De Thaise gedachte daarbij is om de geest van het water te bedanken en vergeving te vragen voor de vervuiling van het water. Wij hebben gebeden tot God bij het te water laten van de krathong. We ontdekken dat als iets écht Boeddistisch is, we vaak niet worden uitgenodigd, omdat dat niet gepast zou zijn. Toen ik werd uitgenodigd voor dit feest, vroeg ik of dat niet ongepast was als Christen; nee, dit niet, dit was meer iets van de Thaise cultuur….Toch zijn de meningen onder de christenen verdeeld over het meevieren van deze feesten, maar we hebben in het dorp, vooralsnog geen aanstoot gegeven (voorzover we dat weten!!!).
’s Avonds werden we verrast met Mohlam: een groot, spectaculair Isaan musicalachtig gebeuren. We moesten erg aan de Continental Singers denken: veel dans en zang – de boodschap is ons ontgaan, in ieder geval veel grappen over het Isaanleven. Veel mensen uit de omgeving kwamen hier op af. Zittend op matjes, met familieleden werd dit schouwspel tot vijf uur in de morgen meebeleefd! Dit is ook de gelegenheid waarop de jongens in het dorp laten zien wie een meisje waardig zijn; hoe kun je dat beter laten zien dan met elkaar te knokken. Dit gebeurt zo aan de zijkant van het publiek – geef mij maar een Continental Singer.
