Vrede

Verward, onrustig en dan af en toe heel helder. Ze is vandaag naar de kerk gekomen. Samen met haar moeder en zoon. Afgelopen week hebben ze voor het eerst over de Here Jezus gehoord en vooral moeder en zoon zijn geïnteresseerd geraakt. Ze zijn door een gemeentelid opgehaald en zijn vanochtend in de kerk.
De genoemde vrouw is na het verlies van haar man, langzaam in de war geraakt. Het is verdrietig om te horen dat deze vrouw voorheen niets mankeerde.
Sinds we deze vrouw kennen, zijn er heel wat gebeden gebeden. We bidden om herstel en genezing.
Maar na de dienst vraag ik mezelf af, waarom ik eigenlijk voor genezing bid. Dat is eigenlijk een open deur – we hopen op en geloven in herstel door de Here Jezus – we hopen zo voor vrede in haar leven. Maar stel dat dat niet gebeurd? Is deze vrouw met al haar verwarring en onrust welkom?
Ik denk aan haar oprechte woorden tijdens de dienst als een gemeentelid vraagt of ze al iets heeft om God voor te danken. Ze zegt: ‘Ik heb absoluut geen vrede in mijn hart – Here Jezus help me!’ Een ontroerend gebed, zo hardop uitgesproken. Maar nog niet verhoord. We bidden het allemaal met haar mee en houden de kerkdeuren en de deuren van ons hart voor haar open – in ieder geval een beetje vrede om haar heen.