Gemeente-zijn tijdens de afwas

‘Als iemand onaardig tegen me is, kan ik het beste niet onaardig terug doen, toch? Of misschien wel m’n mond houden?’ Voor de tweede keer in 2 weken komt deze opmerking voorbij. Deze keer tijdens het afwassen na de kerklunch op zondag.
Gehurkt was ik de borden schoon met een sponsje, terwijl de Thaise gelovige de borden door schoonwater afspoelt en in de afdroogmand legt.
Dit gesprek bepaald me er weer bij dat er online heel wat bagger over iemand heen kan komen. Maar niet alleen online. Een ouder gemeentelid heeft zich bij ons gevoegd en begint het gras uit de tuin achter de kerk weg te trekken. ‘Ja, probeer de mensen om je heen maar te zegenen en het beste van God toe te wensen’, zegt ze als bemoediging. ‘Ik probeer dat ook steeds weer. De Here Jezus moedigt ons dat aan vanuit de Bijbel. Het helpt mijn eigen hart om niet boos te worden en het maakt een situatie meestal niet erger.’
De jonge Thaise gelovige bevestigt dat het niet altijd makkelijk is, maar dat ze langzaam leert dat ze de keuze heeft om situaties niet te laten escaleren door een boze reactie terug te geven.

Een God-gegeven-gesprek, zo bemoedigend voor elkaar! Na de vaat gaat iedereen weer naar huis, naar het dorp waar hij of zij de enige christen is. Of bevinden ze zich op social media waar hun vriendengroep voor het grootste deel uit niet-gelovigen bestaat. Maar gelukkig is iedereen door God verbonden met de gemeenschap van christenen. We bidden dat Gods Geest ons allemaal omringt, waar we ook zijn. Dan treffen we elkaar volgende week weer om samen God te aanbidden, te danken en te bidden voor ons dagelijks leven als christen.