Dansende broeders en zusters

Feestdagen. Afgelopen vrijdag, zaterdag en zondag waren de 3 hoogtijdagen van Thailand – Songkran, het Thaise nieuwjaar werd ingeluid met een 3-daags waterfestijn. En zoals in veel landen wordt ook dit festijn graag met familie gevierd.
Maar voor velen is dat een eind rijden. Van Bangkok, waar veel Isaners wonen, naar Isaan zo’n 6 uur. Op deze hoogtijdagen het dubbele. De vragen rond deze dagen hadden vaak betrekking op de locatie van het feest (bij ouders of in de stad) en mogelijk bezoek. Herkenbare vragen. Zo ook bij moeder Naang. Ze vertelde afgelopen zondag het volgende:

‘Ieder jaar rond deze feestdagen hoop ik dat mijn kinderen langskomen. Vorig jaar stuurden ze wat geld op, maar ik hoopte zo dat ze zelf langs zouden komen. Als ze dat dan uiteindelijk niet deden, dan kon ik best heel boos worden. Maar God heeft me veranderd. Dit jaar vond ik het ook jammer dat ze niet kwamen, maar ik werd niet boos. Ik dankte God dat Hij bij mij was en dat was genoeg.’

En zo dankte moeder Naang God tijdens de kerkdienst, te midden van haar gelovige broeders en zusters.

Na de kerkdienst vierden we kort één onderdeel van het Thaise nieuwjaar, waarbij de ouderen in de gemeente geëerd werden door de jongere generaties. We dankten God voor deze mensen in ons midden. Daarna vroeg opa Lie om met elkaar nog een lied te zingen, waarna moeder Naang voorstelde om erbij te dansen. De traditionele Thaise dans.

En zo dansten we als gelovige broeders en zusters samen in de kerk: ‘God heeft ons leven gegeven en maakt ons vrij’.
Moeder Naang was daar die dag een prachtig voorbeeld van.