De buurvrouw van Puen

Dus de buurvrouw van Puen ligt op een houten vlonder. Met daaronder een smeulende kolenstapel met genezende kruiden. En wij zijn naar haar onderweg. Het is 40 graden en ik heb te doen met de buurvrouw van Puen.
Het is zondag en Puen, onze 11-jarige trouwe kerkganger, vertelde vanmorgen over haar buurvrouw. Ze is in de straat op de brommer aangereden door een andere brommer. Ze viel van haar brommer en was even buiten bewustzijn. Ze voelde zich stijf, zat onder de blauwe plekken en was niet tot veel toe in staat. Om het genezingsproces te bevorderen, werd ze op de houten vlonder gelegd met daaronder de genezende smeulende kolen.
‘Als je me thuis brengt vanmiddag moet je voor haar bidden, hoor’, zegt Puen tegen mij. Dus zo zijn we op zondagmiddag onderweg naar de buurvrouw van Puen.

Als we aankomen bij het huis van Puen, blijkt de buurvrouw in het bos te zijn. ‘Ze is daar aan het werk’, zegt de vader van Puen. Wij kijken elkaar schaapachtig aan. Ik begin een beetje te twijfelen aan het hele verhaal. Puen vertelt haar vader dat ik voor de buurvrouw kom om te bidden. Direct wordt Puen het bos in gestuurd om de buurvrouw te halen. Voor mij hoeft alle moeite niet en ik wil Puen nog naroepen. Maar weg is ze al.
Even later komen Puen en de buurvrouw terug. ‘Het is een wonder!’, zegt de buurvrouw. ‘Vanmorgen lag ik nog op bed. Puen komt al een paar dagen helpen. Ze doet samen met een vriendinnetje de afwas en masseert mijn armen. Maar vanmorgen zei ze dat ik mijn handen moest vouwen en de Here Jezus moest vragen om me te genezen. Toen Puen weg was, heb ik dat gedaan. Ik ging zitten. Ik kon lopen. Nou ja, toen ben ik maar gaan werken.’
Puen en ik kijken elkaar weer aan. Echt?! Wauw! We blijven het maar herhalen: ‘God heeft een wonder gedaan!’ En ik kijk naar dit kleine wondertje, die haar naasten vertelt en voorleeft wie de Here Jezus is.