Verkoelende gave

Afwassen vind ik niet erg. Ik geef het toe. Ik kan er zelfs wel van genieten. Helemaal nu de temperaturen tegen de 40 graden lopen, is het afwaswater verkoelend. Maar ook zonder dit verkoelende voordeel vind ik het wel plezierig. Een door God gegeven talent wil ik het niet noemen. Misschien meer een gave? Nou ja, in ieder geval kan ik er God mee dienen en zo de gemeenschap. 
Nu wil het dat er in onze kleine gemeente in Manchakhirie meer gelovigen zijn met deze gave. Op zondagmiddag eten we met elkaar een maaltijd. Al doe ik dan een poging richting het afdakje waar we afwassen, word ik al snel ingehaald: ‘ga maar naar de kinderen, wij doen dit wel’ of ‘jij doet de zondagsschool, wij wassen af’. Of misschien denkt iemand nog wel dat het niet past bij mijn status als vrouw-van….
Maar zo was er deze bewuste zondag geen gesputter. Voor de Paasviering werd een optreden van de gemeenteleden verwacht. Na de maaltijd vandaag zou geoefend worden. En zo mocht ik een keertje afwassen en mochten een aantal gemeenteleden uit hun comfort-zone. Terwijl ik samen met één van de kinderen afwaste, ietwat uit mijn comfortzone op de grond, klonk er een prachtig lied uit de ramen.

  
Ik dankte God voor deze kleine gemeente: iedereen leeft zijn of haar taak en gave uit en pakt af en toe mogelijkheden om verder te groeien.

(P.S. Door vakantie pas na Pasen gepost. In Thailand werd Pasen dit jaar ook op 27 maart gevierd.)