Jona…en de walvis?

Afgelopen termijn was één van de opdrachten om een ‘praatje’ te schrijven over zending. We mochten kiezen om dat te doen aan de hand van een tekst uit Johannes, Romeinen of Jona. Ik kreeg nooit echt goed grip op het Bijbelboek Jona en had dit boek nooit gekoppeld aan zending, dus een goede uitdaging!

Want wat heeft het wonder van de walvis, nu met zending te maken? Ik kwam er weer eens achter dat mijn aandacht soms (als kind, wilde ik opschrijven, maar vast nog steeds!) naar de verkeerde dingen wordt afgeleid.

Door het lezen van het Bijbelboek Jona met zending in mijn achterhoofd, ging er een wereld voor mij open. Zomaar midden in de Bijbel: God, die Jona een zendingsbevel geeft. Een Israëliet die op weg wordt gestuurd naar een niet-Israëliet. Iemand die bij het heilige volk van God hoort, heeft een boodschap van God voor een volk dat niet door God is uitverkoren als Zijn heilige volk. God heeft ontferming over hen! Ik las dit boek vanuit Jona´s perspectief, maar het gaat hier om Gods karakter! God heeft oog voor Zijn hele schepping. Voor Zijn heilige volk, maar ook voor alle volken daarom heen. Hij heeft er geen plezier in als steden, mensen, dieren, niet Zijn weg gaan. God geeft hen een waarschuwing en God zij dank keert Ninevé zich tot God.

En hoe zit het dan met Jona? God heeft heel veel geduld met Jona. Dit zegt weer iets over Gods karakter! ´t Lijkt wel of Jona andere volken Gods ontferming niet gunt en niet uit wil gaan om Gods boodschap te brengen. Jona keert zich van Gods roeping af, maar God roept hem terug. God kiest geen andere profeet uit om naar Ninevé te gaan, God geeft Jona een nieuwe kans en Jona kan er niet onderuit. Helaas blijft Jona boos over Gods ontferming over Ninevé.

Jona daagt mij uit om Gods ontferming en liefde voor anderen, hoe ver van God af, hoog in het vaandel te houden. Het daagt mij uit om niet comfortabel in mijn christelijke wereld te blijven. Het geeft mij weer ontzag voor Gods karakter.