Gemeenteleden

Terwijl Sijmen in de auto zat bij de zingende gemeenteleden, reed ik op de terugweg van het kamp in de auto bij het oudste gemeentelid. Of eigenlijk beter gezegd, een gemeentelid dat het langst in de kerk komt. Want oud is ze niet: Puen is 11 jaar.

Het kerkkamp is vaak een plek waar herinneringen opgehaald worden. Waar waren we vorig jaar? Wie ging er toen mee? O ja, en weet je nog, drie jaar geleden…..?! En zo dachten we aan de gemeenteleden die ooit in Manchakhirie lid waren geweest. En denkend aan degene die het langst bij de kerk betrokken is en nog aanwezig, bleek dat een buurmeisje te zijn. Puen dus, van 11 jaar. Elke zondag is ze in de kerkdienst om haar hemelse Vader beter te leren kennen.
Herinneren ophalen van gemeenteleden die overleden zijn of vertrokken zijn, stemt op zijn tijd een beetje treurig: het zou zo’n grote gemeente zijn geweest als iedereen gebleven was. Maar de laatste tijd dringt het beter tot ons door. We bouwen niet alleen aan Gods koninkrijk in Manchakhirie. Christenen die vertrokken zijn, bouwen op de plek waar ze daarna neerstrijken weer verder.
God stemt dat af op Zijn tijd.
Het kerkkamp dit jaar werd geleid door twee leden van gemeenten van onze collega’s. Eén van deze mannen komt nog geen jaar in die betreffende gemeente, maar is al jaren christen. Ergens anders wordt hij gemist, maar voor deze kleine gemeente is hij op dit moment een zegen.
Dankbaar voor onze God die Zijn kinderen leidt.