Boeketje voor de juf

Vorig jaar kwam ik met tranen in mijn ogen thuis: ‘Ik voel me zo’n slechte moeder!’. Gevolgd door: ‘ik voel me zo’n buitenlander!’….Manlief wist het geheel gelukkig te relativeren met een ‘dat valt wel mee, je bent inderdaad een buitenlander, maar geen slechte moeder, vertel….’

Het was de ochtend van het jaarlijks terugkerende schoolevenement ‘Respect-tonen-aan-de juffen- en meesterdag’. De dag ervoor hadden de kinderen een briefje meegekregen. Daarop stond dat de kinderen een bloemetje voor de juf mee moesten nemen en gekleed moesten komen in hun nette uniform (niet hun sportoutfit). Nu wist ik dat dat bloemetje een bepaald soort boeketje was. Bij andere evenementen kun je het benodigde bloemetje meestal wel bij een stalletje aan de kant van de weg kopen. Dit keer niet dus. En ik begon pas ’s morgens voor schooltijd met mijn zoektocht. Aai…ik had inmiddels een beetje een beeld van hoe het boeketje eruit zou moeten zien. Niets daarvan op de markt, bij stalletjes langs de kant van de weg of in een winkel…
Ik ging met lood in mijn slippers de oudste zoon naar school brengen. Zonder bloemen. De juf was niets dan begripvol: de juf moest er nog meer maken, er waren andere kinderen die ook met lege handen naar school waren gekomen. Dat was een schrale troost, maar ik voelde me toch een slechte moeder en zeker een buitenlander…
Het duurde gelukkig niet lang voordat ik het allemaal in perspectief kon zien. MAAR, volgend jaar beter…

En gisteren was het zover. Het beruchte briefje. Maar ook een opmerkzame juf, die even liet zien hoe het boeketje eruit moet zien: Bananenblad, kaarsen, wierookstokje, bloemen….dat zag er niet moeilijk uit. Niet te koop dus – handmade.
Ik dankte de Heer nogmaals voor onze tuin: bananenbladeren – check, bloemen – check. En kaarsen liggen ook nog ergens. Maar goed, hoe nu precies? En ik dankte de Heer nogmaals, we wonen in een straat, wijk, kleine stad zelfs. Ongeveer 5000 mensen, waarvan vast heel veel mensen weten hoe ik dit boeketje in elkaar moet zetten. Bananenblad onder m’n arm en 3 kinderen mee; we gaan aan de moeders en oma’s van de vriendjes uit de straat vragen hoe we dit in elkaar moeten zetten.
Terwijl twee zonen zich voegen bij hun vriendjes legt één van de oma’s uit hoe ik het bananenblad in elkaar moet zetten. ‘En mag elk soort bloem erin?’ Ja hoor, maar dit is wel de beste….En weg is oma, om even later met de beste bloemensoort aan te komen. Een andere buurvrouw meldt dat ik het moet voorbereiden voor twee zonen. En weg is oma weer. Even later komt ze terug met álle benodigdheden voor de boeketjes. Niet alleen voor mij, maar ook voor een andere moeder die inmiddels ook om hulp is komen vragen. Deze reddende engel-oma zet in mum van tijd drie boeketjes in elkaar en legt ondertussen uit hoe ik het volgend jaar zelf kan doen….

Tijdens het avondeten kijken we opgelucht naar de boeketjes die klaar hangen. Dan horen we iemand roepen. De overbuurman. Of hij bloemen uit de tuin mag plukken voor het boeketje van zijn kleinkind. Ik grinnik. Natuurlijk!
Vanmorgen hebben de oudste en jongste zoon nog even voor gedaan wat ze tijdens het ritueel moeten doen. Op de knieën, bloemen naast zich neerleggen, een buiging maken en dan de bloemen geven aan de juf. Hopelijk letten ze de rest van het jaar ook zo goed op.
En als buitenlandse moeder besluit ik om weer vaker te rade te gaan bij de behulpzame buurvrouwen.