Toch maar op z’n Hollands

Thaise bekenden verklaren ons nog net niet voor gek…. want wie gaat er nu vijf kilometer fietsen met deze temperaturen? Ehm ja, wij?

Afgelopen twee weken hebben we drie omliggende dorpjes van Waeng Yai bezocht. Op de fiets, ja. Zo aan het eind van de middag met ondergaande zon, een strak blauwe lucht en groene rijstvelden: schitterend (een beetje zoals in de zomer op een dijk fietsen op Ameland, maar dan met rijstvelden ipv gras en schapen). Inderdaad wel een beetje warm, maar het fietsen zit er gewoon in. We hebben studenten uitgenodigd voor de Engelse bijbelstudie op zaterdag. Daarnaast studenten opgezocht, die we een poosje niet hadden gezien.

Opvallend vonden we dat we in alle dorpjes wel bekenden tegenkwamen, die we er niet verwachtten. We reden langs het huis van een vrouw, die we eens in een heel ander dropje ontmoette. Verder kwamen we een buurvrouw van de kerk in weer een ander dorpje tegen, die ons de weg naar het huis van een student kon brengen. Het ons-kent-ons-gevoel van het plattelandsleven kwam in ons naar boven. Erg leuk om mensen weer te ontmoeten, een praatje te maken en te vertellen dat in Waeng Yai nog steeds een kerk is, waar ze welkom zijn om eens te komen kijken.

Nieuwe en oude studenten kwamen weer naar de Engelse les. Afgelopen zaterdag een stuk of zeven. Een aantal studenten waren niet aangekomen vanwege de stortregen (waardoor we nu wel in onze tuin kunnen badderen). In ieder geval een leuke groep, waaronder een vrouw van 40, die via een gemeentelid naar de Engelse les komt. Twee studenten kwamen ook zondag naar de kerk. Na de kerkdienst vroegen ze wanneer de Engelse les begon – ahum….verkeerde communicatie! Toch bleven ze eten en ’t was leuk om te zien hoe ze dan meehelpen en zich thuisvoelen, dat is echt de Thaise cultuur. Esther heeft hen nog uit kunnen leggen wie Jezus is. Ze hadden al eens eerder gehoord over het christelijk geloof. We zijn benieuwd hoe God verder gaat in hun leven!