Door je knieën

Een gezang dat ik mooi vind om te zingen in deze tijd is
gezang 141: ‘Ik kniel aan uwe kribbe neer, o Jezus, Gij mijn leven!’ Aan dit lied moest ik denken bij het schrijven van dit stukje. Dat overigens niet over Kerst gaat. Dit stukje gaat over Vaderdag, oftewel Koningsdag. In Thailand jaarlijks gevierd op 5 december. Dit jaar was er voor het eerst bij Daniel op school een Vaderdagviering.

Alle vaders (0f plaatsvervanger) waren uitgenodigd. Samen met de kinderen zou de koning tijdens deze viering worden geëerd. Daarnaast kregen de kinderen gelegenheid om hun vader hun respect, hun genegenheid uit te drukken. Helaas moest Sijmen verstek laten gaan. Moeder was een waardige plaatsvervanger, mits de zelfgemaakte kaart uiteindelijk bij papa terechtkwam.

De viering begon met het zingen van twee (traditionele) koningsliederen, een welkomswoord en enkele dansoptredens (op de melodie van ‘De boom van mijn vader’ en ‘In de voetsporen van mijn vader’ – detail: een dansopvoering door groep 1, waarbij 10 stelletjes het podium op gingen: één stel ging elkaar halverwege slaan, één meisje kwam niet meer met haar hoofd van de schouder van een jongen af…).

Daarna volgende het moment waar zowel vader als kind het meest naar uit hadden gekeken. Per klas werden de vaders (of afgevaardigen) naar voren geroepen. Daarna kwam die groep leerlingen naar binnen. (Redelijk) keurig op een rij gingen ze vervolgens op de knieën om zo de laatste drie meter naar hun vader af te leggen. Daarna werd er door de kinderen een buiging gemaakt voor hun vader en mochten ze hun knutselwerkje aan hun vader geven. En een dikke knuffel. Gevolgd door een uitgebreide fotosessie (mits je een fotograaf mee had genomen).

Toen ik net in Thailand kwam, had ik niet zoveel met buigen, knielen, door de knieën gaan. Op je knieën naar iemand toe gaan, heeft wel iets heel slaafs, minderwaardigs. Inmiddels merk ik dat het hier een manier is om je respect te tonen. Aangeleerd van jongs af aan, maar niet per se verkeerd. In mijn ogen zegt het meer iets over degene die wordt geëerd en niet zozeer dat die ander daarom minderwaardig is. Maar dit laatste is misschien ook weer mijn uitleg daarvan. Het lastige is dat het respect op deze manier soms wordt afgedwongen op titel, traditie, rijkdom door gewoonte en dat is voor mij soms moeilijk.

Ik was zo eens over deze kwestie aan het nadenken. Wat voor invloed zal deze manier van respect tonen op Daniel hebben? En aangezien ik een redelijk positief ingesteld persoon bent, dacht ik: door je knieën gaan, is af en toe misschien helemaal niet verkeerd. Het maakt je nederig, maar niet minderwaardig, het maakt je even klein, zodat een ander weet dat je hulp nodig hebt of dankbaar bent. En toen moest ik aan dat liedje denken ‘Ik kniel aan uwe kribbe neer, o Jezus, Gij mijn leven’.
Ik ben nooit veel op of door m’n knieën gegaan, maar voor God kan ik mij daar een goede voorstelling van maken. Niet alleen om in de kribbe te kijken, maar om mijn positie ten opzichte van God goed voor ogen te houden. Geliefd, door een grote God.

Ik kniel aan uwe kribbe neer,
o Jezus, Gij mijn leven!
Ik kom tot U en breng U, Heer,
wat Gij mij hebt gegeven.
O, neem mijn leven, geest en hart,
en laat mijn ziel in vreugd en smart
bij U geborgen wezen.