Weg mét God

Vorige week gingen Djai, onze huishoudhulp, Ooi, vriendje van Daniel, en haar man voor een crematie van opa terug naar het geboortedorp van Djai. Een halve dag rijden bij ons vandaan. Op de afgesproken dag kwamen ze niet terug, maar dat gebeurt wel vaker.

Twee dagen later belde ik op. ‘Wanneer kom je weer terug?’ was één van mijn vragen. Ze zouden die dag terugkomen, maar verhuizen. Haar man was te lang weggebleven, had een geldschuld bij zijn baas en was daardoor zijn baan (en de daarbij behorende woning) kwijt. Door de telefoon dacht ik te begrijpen dat ze
zouden verhuizen naar een ander huis in Manchakhirie.

’s Middags hoorde ik de stem van Djai weer bij de buren. Na een halfuurtje ging ik haar even gedag zeggen. Tot mijn verbazing zag ik een grote vrachtwagen voor hun huisje staan met daarin bijna hun hele huisraad. Terwijl ik mee ging helpen inladen, vroeg ik waar ze precies naar toe gingen. Terug naar het geboortedorp van Djai. Wat?!! Ooi was niet meegekomen, want dat zou het afscheid bemoeilijken. Ik kreeg tranen in mijn ogen en ook een andere buurvrouw was overrompeld. Zij zorgde als een lieve oma voor Ooi en Djai.

Binnen een uur was de auto ingeladen, het rapport van Ooi opgehaald en was Djai met haar man op weg naar haar geboortedorp. Gelukkig konden we nog afscheid nemen voordat ze bovenop de truck ging zitten en wegreed.

Ik moet zeggen dat we overrompeld waren. We zijn wel gewend dat mensen soms zomaar weg zijn, moeilijk afscheid kunnen nemen, maar we hadden dit niet verwacht. Een vriendje van Daniel opeens weg en een lieve buurvrouw en huishoudhulp weg.

Die middag vroeg ik aan God of ik het op de één of andere manier had kunnen zien aankomen. Had God ergens een hint neergelegd? Na even denken, bedacht ik me dat ik juist die morgen de naam van Djai had
opgeschreven. Ik wil weer wat meer structuur in mijn gebedsleven en was weer namen van mensen op gaan schrijven. Na dit afscheid van Djai voelde het alsof God zei: Ik ga met Djai mee, blijf jij voor haar bidden ook al is ze niet hier. Met het opschrijven van haar naam kan ik haar niet vergeten.

En dat zou zo maar kunnen (ook al hebben we veel goede herinneringen!), want nu bijna een week later kan ik haar niet bereiken op haar telefoon. Ik zou wel even willen weten hoe het met haar gaat, maar God zorgt voor haar en God vraagt nu van mij om voor haar te bidden.