2555

‘Gelukkig nieuwjaar!’ hebben we de afgelopen drie dagen voorbij horen komen. Drie dagen nat. Helemaal toen Daniel doorkreeg dat hij ook gewoon in de tuin met z’n vriendje Ooi ‘Songkraan’ (zoals het festival heet) kon spelen. Op dag twee stond hij ’s morgens om half 8 bij de kraan klaar om de teil te vullen:  ‘mama, jij doet toch ook mee?’

Tijdens het Thaise nieuwjaar wordt traditiegetrouw respect betoond aan ouderen en Boeddhabeelden. Dit gebeurd door het besprenkelen van water. Het volksfeest zelf is één groot waterfestijn: natgooien
en nat gegooid worden, zonder te mopperen. Met m’n eerste natte pak dacht ik ‘oh nee, toch, lekker handig’. Maar daarna kreeg ik gelukkig ook de geest te pakken.

Met buurtkinderen samen op de hoek van de straat langsrijdende auto’s en brommers natgooien. Met de hele familie het dorp in om op de ‘dorpsstraat’ bij een bekende mee te gooien. Ondertussen zelf heel nat worden door langsrijdende auto’s, waar mensen in de laadbak met water (of ijswater) net zo hard teruggooien. En tussendoor een watergevecht in de tuin…wat eigenlijk het veiligst is, want daar is geen alcohol en rijdend verkeer.

Vandaag vierden we Songkraan tijdens de zondagse bijeenkomst. Een aantal oudere vrouwen uit de buurt kwam ook. Onze buurvrouw vroeg of ze haar moeder mee mocht brengen. Vanmorgen haalde de buurvrouw haar moeder op en ging vervolgens nog meer oma’s uitnodigen om mee te komen! Onder de christenen die wij kennen, zijn nog geen ‘ouderen’, dus het was heel mooi dat zij kwamen en we met hen God konden danken voor hun leven en hen respect konden geven. Ook goed voor de oma’s om te zien waar hun kleinkinderen op zondag naartoe gaan.

Nu zit ik weer droog achter de computer, maar de kans is groot dat we morgen de vraag krijgen ‘zullen we Songkraan spelen’?