Dromen en leven in het hier en nu

Soms verlang ik er zo naar dat meer mensen het evangelie horen, dat ik het begin vergeet. Nu hier in Manchakhirie langzaam een kleine gemeenschap ontstaat, zat ik opeens met mijn hoofd al ergens in het volgende district. Vergetend dat de gemeenschap in Manchakhirie nog maar uit 5 volwassenen bestaat en een aantal kinderen. Vergetend dat onze buren nauwelijks interesse tonen voor het evangelie. Vergetend dat ik als christen tussen hen in woon. Vergetend dat ik twee kinderen heb, die God ons gegeven heeft om voor te zorgen. Vergetend dat we een lichaam van Christus zijn en ik daar een klein deel van ben, niet het hele lichaam.

Inmiddels droom ik nog steeds over de toekomst, maar sta ik weer met beide benen op de grond. Begin bij het begin: als ik wil dat veel mensen over het evangelie horen, zal ik beginnen (verder gaan) op de plek waar God ons nu geplaatst heeft en met de rollen die Hij mij gegeven hebt. Op dit moment is dat veel thuis met Daniel en Benj. Niet veel de hort op dus naar andere plekken. Uitermate geschikt om contact te hebben met onze buren.

Sinds ik mij weer richt op het leven thuis en in de buurt en bewuster bidt voor onze buren, spreek ik ze ook meer. Op het moment leer ik één van de vrouwelijke christenen cake en brownie bakken. Zo hoeft ze in haar winkeltje geen alcohol te verkopen (binnen de Thaise kerk wordt het nuttigen van alcohol niet aangemoedigd) en kan zij dit bij haar ijskoffies verkopen. Zo leer ik niet alleen onze buren beter kennen, maar ook de christenen. Meestal ontmoet ik hen niet tijdens de bijbelstudies, omdat ik dan op de jongens let. Ik dank God dat Hij mij weer op mijn plek heeft gewezen, mij daardoor zegent, zodat ik weer tot een zegen kan zijn.