Kerkplanten, hoe doe je dat?
Even voor de duidelijkheid, dit is geen handleiding kerkplanten. Dat blijft voor ons ook gewoon uitproberen en de aanpak is voor een groot deel afhankelijk van de context waarin je werkt.
De standaard gedachte bij kerkplanten is voor veel mensen.
- Evangelisatie
- Het opvolgen van geïnteresseerden
- Nieuwe Christenen opbouwen
- Christenen samenbrengen
- Het opbouwen van leiderschap
- En zie daar: een nieuwe gemeente.
Dit is natuurlijk een beetje kort door de bocht, maar daar komt in grote lijnen wel op neer.
In onze context, de situatie waarin wij ons nu bevinden loopt het anders dan we van te voren hadden gedacht. Natuurlijk evangeliseren we, doen Bijbelstudie met geïnteresseerden en proberen we de Christenen die we kennen op te bouwen en te helpen groeien in hun relatie met God. Toch blijken er ook bij ons nogal wat ‘verdwaalde schapen’ rond te lopen – Christenen die geen kerk (meer) hebben. Daardoor zijn ze een beetje vervreemd zijn van het Christen-zijn of vormen ze als gezin een kleine gemeente.
Naast onze andere werkzaamheden proberen we op het moment deze Christenen bij elkaar te brengen. En dat is niet altijd even makkelijk. Sommigen gaan niet meer naar de kerk omdat ze problemen hebben gehad in hun vorige gemeente. Sommigen vinden het wel lekker makkelijk zo, ze hoeven geen rekening te houden met anderen. Weer anderen genieten van hun vrijheid en proberen me te overtuigen dat we nergens aan gebonden zijn en dat God ons vrijlaat om wel of niet naar de kerk te gaan. Een andere groep vindt het te moeilijk om de enige Christen te zijn in zijn sociale omgeving en heeft het daarom opgegeven.
Allemaal mooi en aardig en sommige motieven om niet naar de kerk de komen zijn ook begrijpelijk. Toch wordt er in de Bijbel heel duidelijk gesproken over het belang van eenheid en het vormen van een Christelijke gemeenschap. Door al deze mensen regelmatig te bezoeken, Bijbelstudie te doen en te motiveren om bij elkaar te komen hopen we op kort termijn een kerk te kunnen starten. Wat dit kort termijn inhoudt weten we nog niet. Een aantal mensen zijn nog huiverig en vinden het nog wel best zo. Toch willen we ze er van af het begin bij betrekken, zodat het niet onze kerk wordt, maar die van hen. We willen met hen praten over hoe de kerk vormgegeven zal worden.
Wel apart dat we nu zoveel tijd besteden aan de ‘verdwaalde schapen’ in plaats van, ons schijnbaar logischere werk, op zoek naar ‘verloren schapen’. Toch denken we dat dit op langer termijn de beste aanpak is. Wat is nu een grotere getuigenis dan die van de eenheid van Christenen? Die samen het lichaam van Jezus vormen en die samen in hun eigen taal en met de eigen cultuur en gewoontes kunnen laten zien wie Jezus voor hen is.
Zover is het in ieder geval nog niet, want als we daar zijn aanbeland is het voor ons de hoogste tijd om naar een plek te gaan waar zo een gemeenschap nog niet is.
